Όταν την προηγούμενη βδομάδα πόσταρα στο προφίλ του Instagram μου αυτή τη φωτογραφία με την λεζάντα που βλέπετε, αναρωτιόμουν αν είμαι όντως έτοιμη να συντάξω ένα τέτοιο κείμενο. Αν είμαι έτοιμη από την μητρική μου υπόσταση γιατί ως Εργοθεραπεύτρια δεν ανήκει στις δεξιότητές μου και στις εκπαιδεύσεις μου να αναλύσω πότε ένα παιδί νιώθει συναισθηματική ασφάλεια και πότε οι γονείς έχουν δώσει τη κατάλληλη φροντίδα για να νιώσει ενα παιδί έτοιμο.
Οπότε αυτό το κείμενο θα συνταχθεί με βάση τις δικές μου προσπάθειες αυτές που έχω καταβάλλει και στα δυο μου παιδιά και που καθημερινά συνειδητοποιώ οτι τις κάνω λάθος και μετά ξανά διορθώνω και μετά τα ίδια πάλι.
Η δικιά μου ψυχολογία παίζει σίγουρα ρόλο για το αν είμαι έτοιμη καθημερινά να προσπαθώ έτσι ώστε να λέω τα σωστά λόγια στα παιδιά μου, να τους φέρομαι όπως τους αξίζουν ή όπως θα ήθελα εμένα να μου φέρονται ή που δε θα με αφήσει η κούραση και οι δουλειές να παρεκτραπώ πάνω σε μια ακόμα συναισθηματική τους φόρτιση και έκρηξη ίσως.
Διαβάζοντας διάφορα εμπεριστατωμένα άρθρα σχετικά με το πως θα μπορούσα να βοηθήσω τα παιδιά μου όσο αφορά τη συναισθηματική ασφάλεια συνειδητοποίησα μερικά πράγματα.
1. Δεν δίνω χρόνο στα παιδιά μου.
Βιάζομαι να ολοκληρώσω τη δεδομένη στιγμή κάποια δουλειά ή το να φύγουμε από το σπίτι για κάτι, το οποίο δε μου αφήνει πάντα τον απαραίτητο χρόνο είτε να εξηγήσω στα παιδιά γιατί με έπιασε ξαφνικά η κωλοπιλάλα να φύγουμε από το σπίτι είτε δεν δίνω χρόνο να ακούσω τι έχουν να μου πουν τα παιδιά μου.
2. Βάζω κάποιες φορές τα όρια μου λανθασμένα.
Τι πιο έυκολο πράγμα και πιο αυθόρμητο να πείς: Αντε πλύνε τα δόντια σου γιατί δε θα προλάβουμε να διαβάσουμε παραμύθι. Πές μου αν δε το έχεις πει; Πές μου αν δε το έχεις απειλήσει εμμέσως; Εγώ σίγουρα. Πως αλλιώς όμως να το πείσεις για τα απλά μικρά καθημερινά πράγματα; Είμαι σίγουρη οτι μπορείς να σκεφτείς πολλά πράγματα όπως τη συζήτηση, το να δώσεις λίγα λεπτά ακόμα χρόνο μέχρι να συνειδητοποιήσει μόνο του γιατί πρέπει να πλύνει τα δόντια του ή πια αν δυσκολεύεται τόσο πολύ στις καθημερινές του συνήθειες φτιάξε ενα πίνακα που το ίδιο το παιδί μπορεί να βλέπει τι έχει να κάνει στη καθημερινότητά μου. Σαν και εμάς που κρατάμε πρόγραμμα για πράγματα που έχουμε να κάνουμε.
3. Δε προσπαθώ να καταλάβω την ανάγκη του τη δεδομένη στιγμή.
Αυτό γιατί; Γιατί θέλω να καλύψω τις δικές μου ανάγκες πρώτα που νομίζω οτι είναι και ανάγκες του παιδιού; Αν αφηνόμουν λίγο ακόμα ελέυθερη στη σκέψη μου και στο ψυχαναγκαστικό μου μέρος που μου ουρλιάζει μέσα στο αυτί μου οτι μπορώ να καθυστερήσω αυτό που έχω να κάνω και να ακούσω την ανάγκη του παιδιού μου τότε ίσως την αναγνώριζα περισσότερο.
4. Δεν δείχνω την αγάπη μου
Πιστεύω οτι δείχνω την αγάπη μου καθημερινά και με όλους τους τρόπους που μπορώ. Είναι αυτό αρκετό; Γιατί την αναζητούν πάλι και πάλι; Μα καλά δε χορταίνουν; Πές μου τώρα αν διαβάζοντας αυτά τα ερωτήματα δε σου έρχονται οι απαντήσεις ευθύς αμέσως στο μυαλό. Για μερικά πράγματα δε χρειάζεται να έχουμε την απάντηση. Δε χρειάζεται να διαβάσουμε χιλιάδες λύσεις για όλα μας τα προβλήματα, απλά να αναρωτηθούμε. Να μπούμε σε σκέψεις.
5. Δε τους δείχνω πόσο σημαντική είναι η αγάπη τους και για εμένα
Πώς θα ένιωθες αν ήσουν στη θέση τους; Αν καθημερινά ζήταγες από κάποιον αγκαλιές, φιλιά, φροντίδα, προσοχή. Αν καθημερινά πάλευες για τα παραπάνω και ο άλλος στα έδινε όποτε μπορούσε ή όποτε ήταν ήρεμος ή όποτε είχε όρεξη στη τελική. Εμένα δε θα μου άρεσε. Θα με έκανε να θυμώσω, να απομακρυνθώ και να μη ζητιανεύω πια άλλη αγάπη. Ενώ αν μόνος του μου έδειχνε οτι τη χρειάζεται και αυτός και ότι είμαι εξίσου σημαντικός για αυτόν τότε σίγουρα θα αισθανόμουν καλύτερα.
Το σημερινό κείμενο δε ξέρω αν απόλυτα βγάζει νόημα αλλά είναι οι σκέψεις μου σε μια υποτιθέμενη σειρά. Κάνεις τέτοιες σκέψεις και εσυ ή είμαι μόνη και να πάρω τα βουνά. Σκέφτεσαι ποτέ οτι τα κάνεις όλα λάθος και κάπως αλλιώς θα έπρεπε να είναι τα πράγματα;
Φυσικά δεν είναι ενα κείμενο αυτομαστιγώματος αλλά ενα κείμενο που ναι μεν φαίνονται πρώτα τα αρνητικά συναισθήματα αλλά είναι άλλα τόσα τα θετικά που κάνουμε ώς γονείς που τα παραπάνω φαίνονται μηδαμινά. Απλά μέσα από αυτο το κείμενο δίνω το τι να μη κάνει κανείς. Μερικές φορές είναι πιο εύκολο να μειώσεις κάτι που κάνεις παρά να ξεκινήσεις κατι καινούριο. Δε ξέρω αν και εσένα σε βοηθάει κάτι τέτοιο.
Έχω να σου πω οτι αν το σκέφτεσαι είσαι στο σωστό δρόμο. Μπαίνεις σε ερωτηματικά και είμαι σίγουρη οτι τις απαντήσεις τις ξέρεις μόνη σου. Καλή συνέχεια, στον ίδιο δρόμο είμαστε γονείς.
Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Despoinakat (@ergodespoina) στις 14 Δεκ, 2017 στις 1:24 μμ PST
