Ξέρεις εμείς οι μανούλες μεταξύ μας μπορούμε να γίνουμε πολύ κουραστικές. Μπορούμε να μιλάμε ώρες πολλές για τα παιδιά μας. Να ρωτάμε η μια την άλλη πως το κοιμίζεις, τι το ταΐζεις, πώς τη παλεύεις και άλλα πολλά. Που πήγαν οι συζητήσεις για τα μαλλιά, για τα ταξίδια για το κινηματογράφο; Δε θα αναλωθώ στο πόσο πρέπει μια γυναίκα να ξεχνάει τη γυναικεία της υπόσταση και να αφιερώνεται ψυχή και σώμα στα παιδιά της και αν μια γυναίκα θα πρέπει να δουλεύει ή οχι και να μεγαλώνει αποκλειστικά αυτή τα παιδιά της. Αυτές είναι κουβέντες που δε βγάζουν αποτέλεσμα. Είναι σαν τις συζητήσεις περί θηλασμού καισαρικής και πόσο Μάνα είναι η κάθε μια από εμάς.
Το ερώτημα που έχω είναι αν ισχύει αυτό που λένε οι εργαζόμενες μητέρες; "Αρκεί να έχεις ποιοτικό χρόνο με το παιδί και ας μη το βλέπεις πολύ". Τι σημαίνει ποιοτικός χρόνος; Σημαίνει η αγκαλιά πριν πέσει για ύπνο; Σημαίνει η βόλτα με το καρότσι το Σάββατο; Το γεγονός ότι του απευθύνεις του μιλάς ή του τραγουδάς την ώρα που μαγειρεύεις; Το παιχνίδι που παίζεται στο πάτωμα μαζί ενώ εσύ προσπαθείς να κρατήσεις το σαγόνι σου από τα χασμουρητά;
Και αν όλα τα παραπάνω θεωρούνται ποιοτικός χρόνος πόση διάρκεια πρέπει να έχουν αυτές οι ποιοτικές στιγμές; Μια ώρα δύο; Όσο διαθέτεις;
Νομίζω ότι η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι πάλι υποκειμενική. Μια μητέρα μπορεί να πιστεύει ότι από τη στιγμή που περιποιείται το μωρό της, το ταΐζει,πλένει,αλλάζει όλα αυτά είναι "ποιοτικός χρόνος με το μωρό", ενώ μια άλλη που κάνει όλα τα παραπάνω και παίζει μαζί του κάθε λεπτό αφήνοντας τα πάντα πίσω και αυτός λέγεται "ποιοτικός χρόνος με το μωρό μου" αλλά και μια άλλη μητέρα που τρίτοι περιποιούνται το μωρό της και η ίδια παίζει μαζί του μόνο μερικές στιγμές μέσα στη μέρα και αυτή θεωρεί ότι διαθέτει "ποιοτικό χρόνο για το μωρό της".
Αποδεκτά όλα, άλλωστε μη κρίνεις για να μη κριθείς αν και για το δεύτερο διατηρώ τις επιφυλάξεις μου. Εμένα ποιος θα μου πει αν αυτό που διαθέτω είναι "ποιοτικός χρόνος για το μωρό μου!!!!!!"
