Ένα θυμωμένο παιδί είναι μια εικόνα περίεργη, μια εικόνα που σε φέρνει σε δύσκολη θεση. Σου προκαλεί ανησυχία, στεναχώρια, αγανάκτηση και απορία. Όλα αυτα περνάγανε από το μυαλό μου κάθε φορά που έβλεπα το παιδί μου να κάνει ανεξήγητες εκρήξεις θυμού. Να φωνάζει, να σφίγγει τα χέρια του και να τα χτυπάει στο τραπέζι. Μπορεί να θύμωνε για οποιοδήποτε λόγο. Για τα ρούχα, το φαγητό ή για πράγματα που ήταν πραγματικά ασήμαντα.
Συνέχεια αναρωτιόμουν πώς να χειριστώ αυτή τη κατάσταση είχα δοκιμάσει πολλά πράγματα αλλά οι εκρήξεις παρέμεναν. Ξεκίνησα να παρατηρώ περισσότερο το παιδί, να παρατηρώ τις κινήσεις του, τη γλώσσα του σώματός του και να αντιληφθώ τι ένιωθε την ώρα που ήταν θυμωμένο. Αυτό το έκανα κάνοντας ένα βήμα πίσω και απλά τον παρατηρούσα. Αυτή η μικρή στάση η λεκτική και σωματική μου έδωσε την ευκαιρία να δω πράγματα που πριν αγνοούσα.
Είδα κινήσεις που μου "έμοιαζαν". Άκουσα λέξεις που είχα πει στο παρελθόν ή που αυθόρμητα έλεγα εγώ. Πίστευα οτι αυτό που έβλεπα εκείνη τη στιγμή ήταν δικό μου δημιούργημα. Φυσικά πέρασα από διάφορα στάδια αυτογνωσίας.
Αρχικά αναρωτήθηκα αν εγω είμαι θυμωμένη γενικά και απλά το παιδί μου αντιγράφει τους δικούς μου θυμούς, δεν ήμουν σίγουρη όμως αν συνέβαινε κάτι τέτοιο. Στη συνέχεια προσπάθησα να το εκλογικεύσω και να διώξω τις ευθύνες και τις τύψεις από πάνω μου, ό,τι για ότι συμβαίνει φταίω εγω, δε θα βοηθούσε κανέναν αυτό.
Δοκίμασα λοιπόν να δώσω χρόνο σε εμένα και τις ανάγκες μου και στις σκέψεις μου πάνω από όλα. Τις δούλευα στο μυαλό μου και δε τις κάλυπτα ή προσπερνούσα. Συζήτησα αρκετά με το περιβάλλον μου και όλη αυτή η διαδικασία έφερε μια ηρεμία. Μια ηρεμία που είχαμε καιρό να δούμε στο σπίτι μας.
Αφού επεξεργάστηκα όσο καλύτερα μπορούσα τα δικά μου συναισθήματα έδωσα χώρο κι χρόνο και στο παιδί μου. Μίλησα αρκετά μαζί του συζήτησα για αυτά που τον ενοχλούσαν του έδειξα κατανόηση και πολύ αγκαλιά. Φυσικά όλα αυτά τα έκανα και πριν με το παιδί αλλά ήταν διαφορετική η σκοπιά μου. Η αγκαλιά μου πριν ήταν η αγκαλιά της μητρικής αγάπης που όλες οι μαμάδες δίνουμε στα παιδιά μας, αλλά η μετά αγκαλιά ήταν η αγκαλιά τς κατανόησης και του καταλαβαίνω τι περνάς.
Πάντα υπάρχουν εκρήξεις θυμού και εκεί που λες το εχω βρει και μπορώ να το χειριστώ σου έρχεται το μικρότερο παιδί που θυμώνει και αυτό φυσικά αλλά ως διαφορετική προσωπικότητα δε δέχεται αυτά που"έπιαναν" με το μεγαλύτερο παιδί και πάμε πάλι απ΄την αρχή να καταλάβεις τι συμβαίνει και με ποιο τρόπο θα βοηθήσεις τα παιδιά σου. Οι περισσότεροι γονείς που διαβάζουν αυτό το κείμενο αντιλαμβάνονται ακριβώς τις δυσκολίες και οτι ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα στο κόσμο είναι να είσαι όσο πιο σωστός γονιός μπορείς αφού και ειδικός να είσαι πάντα υπάρχει ο αστάθμιστος παράγοντας. Ο οποίος μπορεί να είναι το άλλο σου παιδί ή τα δικά σου άλυτα θέματα ή τα περιοριστικά σου πστεύω από την οικογένειά σου και άλλα πολλά. Κάθε προσπάθεια που κάνεις όμως μετράει και αναγνωρίζεται. Αναγνωρίζεται από το μέσα σου, από το περιβάλλον σου αλλά και από το παιδί σου. Αν θες να κρατήσεις κάτι από αυτό το κείμενο σήμερα κράτα αυτό. Συνέχισε να προσπαθείς. Αγωνιστικούς χαιρετισμούς γονείς!
