*Διάβασε μέχρι το τέλος για να δεις πότε γράφτηκε αυτό το κείμενο
Πολλές φορές ίσως από νοσταλγία ίσως από τη θέλησή μου να χαλαρώσω, διαβάζω παλαιότερα κείμενα του ΕργοΔέσποινα και αυτό δρα πραγματικά γαλήνια στη καρδιά μου γιατί διαβάζω για τα παιδιά μου, τις δυσκολίες μου για κάποιο επίτευγμα ή για κάτι πολύ χαρούμενο. Διαβάζοντας τα κείμενά μου συνειδητοποιώ οτι το ΕργοΔέσποινα μιλάει πολύ για τον Παναγιώτη και όχι τόσο για τον Δημήτρη. Αυτό έχει συμβεί για πολλούς λόγους, αλλά ένας από αυτούς είναι οτι το δεύτερο παιδί είναι ρηγμένο σε πολλούς τομείς. Ακόμα και στο πόσο μιλάμε για αυτό.
Παρατηρώ πολλές φορές τα παιδιά και χωρίς να τα συγκρίνω "φωναχτά" σκέφτομαι τις διαφορές που έχουν ως παιδιά. Βλέπω τι έκανε κάθε παιδί σε κάθε ηλικία αλλά αυτό που βλέπω έντονα είναι το πόσο σημαντικό είναι το παιδί να έχει αδερφάκι και πόσο επηρεάζει το μεγαλύτερο αδερφάκι στην ανάπτυξη του παιδιού. Φυσικά αυτό αλλάζει ακόμα περισσότερο όταν το παιδί είναι το τρίτο ή το τέταρτο στη σειρά.
Παιδιά που είναι δεύτερα στη σειρά μπορεί να έχουν λάβει λιγότερη προσοχή από τους γονείς ή να μην έχουν παίξει τόσα ατελείωτα παιχνίδια όπως αυτά που έπαιζαν με το πρώτο παιδί αλλά η επιρροή που δέχονται από τα αδέρφια τους είναι τεράστια.
Έτσι είδα και στο χθεσινό, μεσοβδομαδιάτικο πάρτι του Δημήτρη που κάναμε εντελώς ξαφνικά για να γιορτάσουμε τα πέμπτα γενέθλιά του τα παιδιά που ήρθαν και πόσο διαφορετικά είναι κάποια που έχουν μεγαλύτερα ή μικρότερα αδέρφια. Είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρον να παρακολουθείς το τρόπο με τον οποίο επικοινωνούν τα παιδιά και πόσο εύκολο είναι για αυτά όταν δε γνωρίζονται καθόλου όπου στο τέλος να γίνονται κολλητάρια.
Αυτό που μου έκανε περισσότερη εντύπωση είναι πώς ο μικρός Δημήτρης επέλεξε να κάνει αυτό το μικρό πάρτι στο σπίτι του έτσι ώστε να μπορεί να είναι και ο αδερφός του, ενώ υπήρχε η περίπτωση να το κάνει στο σχολείο του. Αυτό το δέσιμο που έχουν ως αδέρφια το οποίο δε φαίνεται με γυμνό μάτι γιατί οι τσακωμοί είναι πολλοί έχει σίγουρα να κάνει με το γεγονός οτι ο Παναγιώτης ως μεγαλύτερος αδερφός ασχολιόταν με το μικρότερο. Το δέσιμο τους είναι ισχυρό μαζί δε κάνουν και χώρια δε μπορούν και εύχομαι αυτό να διαρκέσει για πάντα. Σα μητέρα πάντα προσπαθώ να διώξω τις τύψεις (που όλες έχουμε), μιας και πραγματικά δεν ωφελούν πουθενά. Όταν βλέπω λοιπόν τα αδέρφια και το δέσιμό τους αλλά και πόσα προτερήματα έχουν κερδίσει ο ένας από τον άλλον τότε σκέφτομαι οτι ο χρόνος που δεν αφιέρωσα στον Δημήτρη με κάποιο μαγικό τρόπο δόθηκε από τον Παναγιώτη και η καρδιά μου μαλακώνει..
Το παραπάνω κείμενο γράφτηκε στις 4/03 την ημέρα των γενεθλίων του Δημήτρη αλλά με όλα αυτά που έχουν γίνει από τότε δεν ανέβηκε ποτέ. Τα σχολεία έκλεισαν και οι ώρες που περνάνε τα αδέρφια μαζί είναι πάρα πολλές. Πραγματικά περίμενα να γίνονται συνέχεια τσακωμοί στο σπίτι και να μη μπορούμε να σταθούμε, αλλά αυτό έγινε μόνο τις πρώτες δυο μέρες. Ίσως αντιλήφθηκαν μετά από τη δεύτερη μέρα οτι θα μπορούν να περάσουν ωραία μαζί και να κάνουμε όλοι μαζί ωραίες χαρούμενες δραστηριότητες και αποδέχθηκαν την κατάσταση. Υπομονή και θα περάσει και αυτό και θα βγούμε πιο δυνατοί ίσως και πιο αγαπημένοι.
