BestPrice.gr
ΤΟ ΚΑΛΑΘΙ ΜΟΥ

Ο δικός μας ο νονός.

Ο δικός μας ο νονός.

Αμφιταλαντεύτηκα πολύ για το αν θα πρέπει να γράψω αυτή την ανάρτηση, αν θα ήθελε το άτομο για το οποίο είναι αφιερωμένη. Και λέω αν θα ήθελε γιατί πλέον δεν υπάρχει στη ζωή και δε μπορώ να τον ρωτήσω. Θεωρώ όμως ο,τι δε θα είχε πρόβλημα και ίσως καταβάθος να του άρεσε. Αυτό όμως που με καθησύχασε και είπα ότι ένα τέτοιο κείμενο πρέπει να βρίσκεται στο ΕργοΔέσποινα είναι γιατί κάποια στιγμή ο Παναγιώτης θα μεγαλώσει και θα μπορέσει να διαβάσει ολόκληρο το ΕργοΔέσποινα και πως σίγουρα θα ήθελε να διαβάσει κάτι για τον έναν του νονό που έφυγε τόσο γρήγορα από τη ζωή.

 

  

 

Ο Τάκης ο νονός μας ήταν ένας άνθρωπος που αγαπούσε τη ζωή, αγαπούσε τους ανθρώπους γύρω του και είχε πολλούς στο πλάι του, πολλούς φίλους. Έτσι και εγώ τον γνώρισα, μαζί με τη παρέα του, δίπλα στον άντρα μου να γελάνε μαζί και να περνάνε καλά.

 

 

Όταν η ζωή ή κάποιος άλλος δε ξέρω επιλέγει να σταματήσει να χτυπά η καρδιά ενός τόσο αγαπημένου σου προσώπου, ενός προσώπου που έχεις εμπιστευτεί το παιδί σου να το βαπτίσει, του κολλητού σου το πρώτο που κάνεις είναι να αναρωτιέσαι γιατί και επειδή δε μπορείς να πάρεις απάντηση από πουθενά θυμώνεις. Θυμώνεις για την αδικία. Το πρόσωπό σου συνοφρυώνεται και τα φρύδια σου ενωμένα αλλοιώνουν το πρόσωπό σου. Και ξαφνικά κοιτάς τα παιδιά σου και συνειδητοποιείς ο,τι το πρόσωπό σου δε πρέπει να είναι θυμωμένο όταν σε κοιτάνε. Γιατί οι ψυχές τους είναι ευαίσθητες και μπορεί να νομίζουν ο,τι αυτά φταίνε που έχεις εσύ θυμώσει. Πώς να καταλάβουν την απώλεια, δε γίνεται.

 

Όταν ήρθε η ώρα να μιλήσουμε στον Παναγιώτη μας για το χαμό του νονού του, ήταν μια ώρα συναισθηματικά φορτισμένη για εμάς, έτρεμε η φωνή μας και ψάχναμε τις κατάλληλες λέξεις. Μα ποιες είναι οι κατάλληλες λέξεις, ούτε εμείς δε ξέραμε έτσι είπαμε όλη την αλήθεια, την ωμή αλήθεια. Περιμέναμε ερωτήσεις από το παιδί αλλά δεν ήρθαν ποτέ μόνο ένα : "Ωχ και τι θα κάνουμε τώρα;" που μας σπάραξε τη καρδιά.

 

Τα τρία αυτά χρόνια και κάτι ζωής του Παναγιώτη μας ο νονός του ο Τάκης κάθε φορά που τον έβλεπε του δίδασκε πράγματα είτε λέγοντάς του είτε μέσο της μίμησης. Του έμαθε το ρυθμό και τη μουσική, του έμαθε το ευγενικό χάδι και τη γεμάτη αγκαλιά, του μάθαινε αστεία που είχαν μέσα πειράγματα για τον άλλον νονό ή για τον μπαμπά του και περιπαιχτικά του ζήταγε να τα πει. Οι συναντήσεις μπορεί να μην ήταν συχνές αλλά ήταν περιεκτικές με γεμάτη αγκαλιά και γεμάτα χέρια. Έτσι ήταν ο Τάκης έδινε απλόχερα, έδινε αγάπη.

 

 

Ο Παναγιώτης αγαπάει πολύ τους νονούς του. Ας έφυγε ο ένας ακόμα τον αγαπάει. Πως να ξεριζώσεις την αγάπη από τη καρδιά ενός μικρού παιδιού; Δε μπορείς. Γιαυτό ο Τάκης θα είναι πάντα μέσα στη καρδιά μας και στο μυαλό μας, στις φωτογραφίες μας και στα αστεία του αλλά και στις τόσο σφιχτές αγκαλιές που μας έκανε.

Εκεί στη καρδιά μας, εκεί που λέει αγάπη εκεί είναι ο Τάκης.

 

Αξιολογήσεις (0)
BACK TO TOP