Έχει τύχει να αναφέρω πάλι γιατί τα παιδιά όταν βγαίνουμε βόλτα ή για να κάνουμε δουλειές έχουν μια τάση να μη πηγαίνουν ευθεία, να σταματάνε, να θέλουν να πάνε απέναντι ή χειρότερα να γυρίζουν πίσω. Γιατί συμβαίνει αυτό; Υπάρχει κάποια επιστημονική εξήγηση να μου τη παραθέσεις; Θα μου πεις θέλουν να νιώθουν ελεύθερα και να ανακαλύπτουν νέα σημεία.
Το στη μέση του δρόμου τι συγκίνηση τους προσφέρει μπορείς να μου πεις; Τι είναι αυτό που πιστεύουν οτι θα ανακαλύψουν ακριβώς στη μέση του δρόμου; Να πεις οτι δε ξέρουν οτι περνάνε αυτοκίνητα; Ότι δε τα έχουν δει; Τι φαντάζονται οτι θα τα νικήσουν;
Λες λοιπόν εξηγείς και ταυτόχρονα τραβάς διακριτικά χεράκι γιατί αλλιώς δε θα σου μείνει παιδάκι και είσαι εκεί κάτω στο πεζοδρόμιο που είναι πολύ στενό και δε χωράνε πολλοί περαστικοί και τραβάς το ένα παιδί από το χέρι προσπαθώντας να του εξηγήσεις και με την άκρη του ματιού σου κοιτάς το άλλο που είναι στο πεζοδρόμιο γιατί ποτέ δε ξέρεις πότε θα του έρθει η όρεξη να κάνει άλμα επί κοντό το καγκελάκι του δρόμου. Κοιτάς τους περαστικούς που σε κοιτάνε και λές αν το πάρω γρήγορα αγκαλιά θα τα καταφέρω; Όχι. Γιατί απλά κάνει σα σαρδέλα που προσπαθείς να πιάσεις ενώ τα χέρια σου έχουν βούτυρο. Κάνε εικόνα. Αναρωτιέμαι πολλές φορές τι να σκέφτονται οι περαστικοί όταν κοιτάνε μανάδες σε απόγνωση να προσπαθούν να τιθασεύσουν τα μικρά τους τουλάχιστον σε επικίνδυνα σημεία. Πάντως μερικές φορές σκέφτομαι αν έχω έντονα βλέμματα : "Ψιτ φίλε έλα να το κάνει εσυ, να σε δούμε"
Αυτό που έχει σημασία είναι πως εκείνη τη στιγμή το παιδί κάτι θέλει για κάποιο λόγο, προσπαθώ να το ακούσω όσο γίνεται και μιλώντας του να το πείσω να μη σκοτωθεί σήμερα από το αυτοκίνητο που περνάει και να συνεχίσουμε το δρόμο μας προς τις δουλειές που δε θα καταφέρουμε να τελειώσουμε ποτέ. Θα σου πω την αλήθεια, είναι πολλές οι φορές που λέω δε τα παίρνω πάλι μαζί μου , δε γίνεται. Πώς το ξεχνάω όμως κάθε φορά; Μάλλον είναι η αγάπη μωρέ, αυτή που με κάνει να ξεχνάω τις στιγμές που ταλαιπωρούμαστε κι η ελπίδα οτι δε θα το ξανακάνουν. Ο άνθρωπος πρέπει να το ομολογήσω έχει έντονο το συναίσθημα της ελπίδας, σημαντικό. Αλλιώς θα υπήρχε κατάρρευση.
Έρχεται Σαββατοκύριακο με ήλιο για να δούμε πώς θα είναι η βόλτα για τις δουλειές του Σαββάτου. Γονείς, αγωνιστικούς χαιρετισμούς.
Αυτό το κείμενο δεν έχει να μας μάθει τίποτα απλά περιγράφει μια καθημερινή στιγμή που μπορεί να περάσει κάποια μαμά και κάποια άλλη να το διαβάσει και να αναρωτηθεί γιατί κάνουν έτσι τα παιδιά. Σε φιλώ.
